ΙΣΤΟΡΙΑ: Οι θρύλοι του Μούι Τάι αναφέρουν ότι η τέχνη φτάνει ως τον 12ο αιώνα, ενώ η καταγεγραμμένη του ιστορία υπάρχει από το 1560, όταν ο πρίγκιπας της Ταϊλάνδης πάλεψε με τον διάδοχο του θρόνου της Βιρμανίας. Η εξέλιξη της τέχνης μέχρι της ημέρες μας είναι κάπως ασαφής, αν και οι πηγές συμφωνούν ότι η μεγάλη της άνθιση έγινε κατά τη βασιλεία του «Βασιλιά Τίγρη» Πρα Τσάο Σούα (1703-1709), όταν διδασκόταν κυρίως από βουδιστές μοναχούς ως μέρος του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας. Το Μούι Τάι βγήκε από τα σύνορα της Ταϊλάνδης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (από τις περιγραφές αγώνων από δυτικούς στρατιώτες και πολεμικούς ανταποκριτές που βρίσκονταν στην περιοχή), ενώ από τη δεκαετία του 1960 και μετά, μεταφυτεύτηκε με επιτυχία και στην Ιαπωνία, βάζοντας τις βάσεις γι’ αυτό που σήμερα αποκαλούμε Κικ Μπόξινγκ.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Το σημερινό Μούι Τάι χωρίζεται στο αγωνιστικό και στο λεγόμενο ...
«παραδοσιακό», αν και η τεχνοτροπία μεταξύ των δύο δεν είναι ιδιαίτερα διαφορετική –οι διαφορές περιορίζονται κυρίως στην εμφάνιση των ασκούμενων (στο «παραδοσιακό» δεν χρησιμοποιούνται προστατευτικά και φορούν κλασσικά ταϊλανδέζικα ρούχα και ταινίες στο κεφάλι και στο χέρι, ενώ στο αγωνιστικό, σορτς, γάντια, προστατευτικά ποδιών/κνημών και κράνος). Σε ό,τι αφορά την τεχνική και στις δύο εκδοχές της τέχνης/αθλήματος χρησιμοποιούνται τα τέσσερα βασικά όπλα (χέρια, πόδια, αγκώνες, γόνατα), καθώς και τα πολύ δυνατά λακτίσματα με την κνήμη.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ (Ή ΟΧΙ): Το Μούι Τάι είναι ίσως το πιο απαιτητικό μαχητικό άθλημα και αυτό δίνει τον τόνο στο ποιοι μπορούν να ασκηθούν σε αυτό. Βεβαίως, τίποτα δεν είναι απόλυτο και ακόμα και κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία μπορούν να γνωρίσουν αυτήν την εξαιρετικά αποτελεσματική πολεμική τέχνη και τον (αρκετά... εξωτικό) πολιτισμό που τη γέννησε. Αυτό που έκανε το Μούι Τάι γνωστό παγκοσμίως εξακολουθεί, ωστόσο, να είναι η πολύ έντονη αγωνιστική του διάσταση, πράγμα που σημαίνει ότι όποιος αποφασίσει να εμπλακεί με εαυτό θα μάθει μια πολύ ρεαλιστική μέθοδο μάχης –αλλά με κάποιο τίμημα!
ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ: Παραδοσιακή ενδυμασία (γιλέκο, φαρδύ σορτς, ζώνη, ταινίες κεφαλιού και χεριών) ή σορτς, κράνος, προστατευτικά ποδιών/κνημών και γάντια –αναλόγως αν ασκείται κανείς μόνο στην τέχνη ή συμμετέχει και σε αγώνες.
ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΒΡΩ: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κέρκυρα, Αγρίνιο, Πόρτο-Χέλι, Χανιά
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ: Το σημερινό Μούι Τάι χωρίζεται στο αγωνιστικό και στο λεγόμενο ...
«παραδοσιακό», αν και η τεχνοτροπία μεταξύ των δύο δεν είναι ιδιαίτερα διαφορετική –οι διαφορές περιορίζονται κυρίως στην εμφάνιση των ασκούμενων (στο «παραδοσιακό» δεν χρησιμοποιούνται προστατευτικά και φορούν κλασσικά ταϊλανδέζικα ρούχα και ταινίες στο κεφάλι και στο χέρι, ενώ στο αγωνιστικό, σορτς, γάντια, προστατευτικά ποδιών/κνημών και κράνος). Σε ό,τι αφορά την τεχνική και στις δύο εκδοχές της τέχνης/αθλήματος χρησιμοποιούνται τα τέσσερα βασικά όπλα (χέρια, πόδια, αγκώνες, γόνατα), καθώς και τα πολύ δυνατά λακτίσματα με την κνήμη.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ (Ή ΟΧΙ): Το Μούι Τάι είναι ίσως το πιο απαιτητικό μαχητικό άθλημα και αυτό δίνει τον τόνο στο ποιοι μπορούν να ασκηθούν σε αυτό. Βεβαίως, τίποτα δεν είναι απόλυτο και ακόμα και κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία μπορούν να γνωρίσουν αυτήν την εξαιρετικά αποτελεσματική πολεμική τέχνη και τον (αρκετά... εξωτικό) πολιτισμό που τη γέννησε. Αυτό που έκανε το Μούι Τάι γνωστό παγκοσμίως εξακολουθεί, ωστόσο, να είναι η πολύ έντονη αγωνιστική του διάσταση, πράγμα που σημαίνει ότι όποιος αποφασίσει να εμπλακεί με εαυτό θα μάθει μια πολύ ρεαλιστική μέθοδο μάχης –αλλά με κάποιο τίμημα!
ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ: Παραδοσιακή ενδυμασία (γιλέκο, φαρδύ σορτς, ζώνη, ταινίες κεφαλιού και χεριών) ή σορτς, κράνος, προστατευτικά ποδιών/κνημών και γάντια –αναλόγως αν ασκείται κανείς μόνο στην τέχνη ή συμμετέχει και σε αγώνες.
ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΒΡΩ: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Κέρκυρα, Αγρίνιο, Πόρτο-Χέλι, Χανιά
